Шпаргалка по "Истории"

У гэты ж час ідэалогія  народніцтва пачала саступаць месца  марксізму. Першае знаёмства з марксісцкай  літаратурай адбылося яшчэ ў гуртках  народнікаў. Узнікненне самастойнага саЦыялдэмакратычнага руху ў Беларусі звязана з дзейнасцю Польскай партыі "Пралетарыят" (утворана ў 1882 г.) і пляханаўскай групы "Вызваленне працы" (утворана ў 1883 г. у Швейцарыі). У другой палове 1880х пачатку 1890х  гг. у некаторых гарадах Беларусі былі арганізаваны гурткі, у якіх вывуЧалі працы К. Маркса, Ф. Энгельса і іх паслядоўнікаў. У Мінску Такімі гурткамі кіравалі Э. Абрамовіч, I. Гурвіч і С. Трусевіч,

у Гомелі А. Поляк і I. Захарын, у Гродне М. Дзем'яновіч і С. Галюн, у Віцебску А. Амстэрдам, М. Заслаўскі, П. Дубінская і X. Усышкін. Першыя марксісцкія  гурткі ў Беларусі былі нешматлікія  і амаль не звязаныя з масавым  рабочым рухам.

3 сярэдзіны 1890х гг. у  сацыялдэмакратычным руху Расіі  адбыліся значныя змены. Пачаўся  пераход ад вузкай гуртковай  прапаганды марксізму да масавай  эканамічнай і палітычнай агітацыі. У Беларусі гэтаму пераходу  садзейнічала рукапісная брашура  А. Крэмера "Аб агітацыі" (1893). У той час сацыялдэмакратычныя  арганізацыі ўжо існавалі ў  Мінску, Гомелі, Віцебску, Пінску, Смаргоні, БрэстЛітоўску, Гродне, Ашмянах.

Прыблізна з сярэдзіны 1890х  гг. сацыялдэмакраты пачалі наладжваць прапаганду ідэй сацыялізму ў рабочым  асяроддзі. У Мінску аформіліся дзве сацыялдэмакратычныя групы. Адну з  іх узначальвалі Я. Гурвіч і П. Берман, якія разгарнулі агітацыю сярод яўрэйскіх  рабочых, занятых у дробнай вытворчасці. Другая група, пад кіраўніцтвам С. Трусевіча, вяла прапаганду на буйных прадпрыемствах Мінска. У красавіку 1896 г. С. Трусевіч удзельнічаў у рабоце ўстаноўчага  з'езда Літоўскай сацыялдэмакратыннай  партыі (ЛСДП) у Вільні, але не пагадзіўся з яе сепаратызмам і ў маі 1896 г. стварыў Рабоны саюз Літвы (РСЛ), які  аб'яднаў інтэрнацыянальныя рабочыя  арганізацыі Вільні, Мінска і Смаргоні.

У другой палове 1890х гг. сярод  сацыялдэ.макратаў шматнацыянальных заходніх губерняў пераважала тэндэнцыя да стварэння  рабочых арганізацый па нацыянальнай прыкмеце. Такую пазіцыю заняла ЛСДП. Узаемадзеянне з расійскім пралетарыятам  адмаўляла Польская партыя сацыялістычная (ППС). У верасні 1897 г. на з'ездзе яўрэйскіх  сацыялдэмакратычных арганізацый  у Вільні быў утвораны Бунд Усеагульны яўрэйскі рабочы саюз у Літве, Польшчы  і Расіі. Яго лідэрам стаў А. Крэмер. Бунд лічыў, што абараніць інтарэсы яўрэйскіх рабочых можа толькі іх нацыянальная арганізацыя. Але з  пазіцыяй Бунда пагадзіліся не ўсе  яўрэйскія рабочыя арганізацыі. Праціўнікі Бунда стварылі ў Мінску Рабочую партыю палітычнага вызвалення Расіі (РППВР), кіраўнікамі якой сталі  Л. РадзівонаваКлячко, Р. Гершуні, К. БрэшкаБрэшкоўская, А. БончАсмалоўскі. Гэтая група займала  інтэрнацьг янальныя пазіцыі і схілялася  да тэрарыстычных метадаў 6арацьбы  з самадзяржаўем.

Значны ўздым стачачнай  барацьбы рабочых у другой палоре 1890х гг., узнікненне буйных гарадскіх  і рэгіянальных сацьіялдэ.макратычных  арганізацый выклікалі неабходнасць аб'яднання сацыялдэмакратаў у адзіную  партыю. Ініцыятарам аб'яднаўчага  працэсу стаў створаны У.І. Леніныму 1895 г. пецярбургскі "Саюз барацьбы за вызваленнерабочага класа".

13сакавіка 1898г. у Мінску  прайшоў з'езд прадстаўнікоў пецярбургскага, маскоўскага, кіеўскага і екацярынаслаўскага "Саюзаў барацьбы", кіеўскай "Рабочай  газеты" і Бунда. З'езд прыняў  рашэнне аб аб'яднанні прадстаўленых  на ім арганізацын у Расійскую  сацыялдэмакратычную рабоную партыю (РСДРП) і выбраў ЦК партыі. Бунд увайшоў у РСДРП на  правах аўтаноміі ў вырашэнні  мясцовых спраў.

Хутка пасля першага з'езда РСДРП яе ЦК быў арыштаваны. Сярод  сацыялдэмакратаў абвастрылася барацьба паміж прыхільнікамі рэвалюцыйнага  і рэфармісцкага накірункаў. Цэнтрам  згуртавання рэвалюцыйных сацыялдэмакратаў стала газета "Іскра", якая пачала ідэйную барацьбу з эканамізмам. Прыхільнікі эканамізму адмаўлялі  палітычную барацьбу пралетарыяту і  лічылі, што змагацца трэба толькі за паляпшэнне эканамічных умоў жыцця  працоўных.

На тэрыторыі Беларусі ў пачатку XX ст. дзейнічалі невялікія  групы Сацыялдэмакратыі Каралеўства  Польскага і Літвы (СДКПіЛ), створанай  у 1900 г. на з'ездзе прадстаўнікоў  РСЛ і сацыялдэмакратаў Польшчы. Яе кіраўнікамі былі Ф. Дзяржынскі і  С. Трусевіч. СДКПіЛ падзяляла ідэі рэвалюцыйнай палітычнай барацьбы пралетарыяту і імкнулася да аб'яднання 3 РСДРП. У 1902 г. была ўтворана ППС у Літве. Яна склалася з груп ПГІС, якія дзейнічалі натэрыторыі Літвы і Заходняй Беларусі. Гэтая партыя грунтавалася на леванародніцкіх ідэалах саЦьіялізму, выступала за незалежнасць Беларусі і Літвы.

Такім чынам, у канцы XIX ст. былі закладзены ідэйныя і арганізацыйныя асновы далейшай барацьбы розных апазіцыйных  самадзяржаўю сіл, якія пачалі афармляцца ў палітычныя партыі.

28. Фарміраванне беларускай нацыі. Беларускі нацыянальны рух у канцы 19 - пачатку 20 ст.

Адукацыя і навука. На Беларусі правядзенне Адукацыйнай  рэформы 1864 года супала з пераадоленнем  наступстваў паўстання 1863 года, у  якім актыўны ўдзел узялі навучэнцы  Горы-Горацкага земляробчага інстытута  і сярэдніх навучальных устаноў. Гэта абумовіла асаблівасці рэфармавання адукацыі на Беларусі. Так, у 1864 г. быў  зачынены земляробчы інстытут – апошняя  вышэйшая навучальная ўстанова на Беларусі часоў імперыі. З гэтага часу вышэйшую адукацыю беларусы атрымлівалі за межамі Радзімы. Зачыняліся так сама некаторыя  гімназіі – Навагрудская і Свіслацкая. Забаранялася выкладанне на польскай і беларускай мовах. Пачатковых школ было вельмі мала. Таму абвешчаныя прынцыпы рэформы – усесаслоўнасць, свецкасць, даступнасць, пераемнасць адукацыі, на Беларусі не дзейнічалі. На Беларусі не была праведзена Земская рэформа  – таму не існавалі земскія пачатковыя школы для сялянскіх дзетак. А  царкоўна-прыхадскія школы былі пастаўлены пад нагляд паліцыі і праваслаўнай царквы, а не міністэрства адукацыі. Сярэднюю адукацыю атрымлівалі ў  павятовых вучылішчах (няпоўную) ці гімназіях, але навучанне там  было платным і для большасці  жыхароў з гэтай нагоды недаступным. Да тагож, у 1887 годзе з’явіўся ўказ “Аб кухарчыных дзецях”, згодна з  якім у гімназіі недапушчаліся дзеці  прыслугі. Асобнымі ўказамі ўводзіўся  цэнз на навучанне ў гімназіях  і вну для асоб яўрэйскага паходжання. З гэтай нагоды на Беларусі заставаўся высокі ўзровень непісменнасці.

Пасля падаўлення паўстання 1863 года значныя перашкоды зведала  развіццё беларускай культуры. Ва ўмовах ваеннага становішча, якое дзейнічала на Беларусі, любая грамадская дзейнасць, не адобраная ўрадам, была амаль  немагчымай. Таму часта культурная дзейнасць беларусаў разгортвалася  за межамі беларускіх губерняў. Так, у 1868 годзе ў Пецярбурге паэт В.Савіч-Заблоцкі стварыў асветніцкую арганізацыю  “Крывіцкі вязок”, у межах якой меўся намер наладзіць выданне  літаратуры на беларускай мове, у тым  ліку падручнікаў для простых  людзей. Але з-за праследванняў з  боку ўлад культурны гурток распаўся.

 У другой палове 1880-х  гадоў у Мінску ўзнікла група  ліберальнай інтэлігенцыі (М.В.Доўнар-Запольскі,  У.З.Завітневіч, А.І.Слупскі, Я.Лучына) якія імкнуліся абудзіць нацыянальную  самасвядомасць легальнымі сродкамі. Для гэтага выкарыстоўвалася  першая прыватная (недзяржаўная) газета на Беларусі “Мінскі  лісток” і календары. На іх  старонках друкаваліся матэрыялы  А.Багдановіча, І.Янчука, М.Доунар-Запольскага  пра гісторыю, мову, беларускі этнас,  а так сама літаратурныя творы  Янкі Лучыны і Вінцэнта Дуніна-Марцінкевіча. Гэтыя выданні па сведчанні  сучаснікаў, абудзілі беларускі  нацыянальны рух. Да з’яўлення  “Мінскага лістка” перыядычны  друк Беларусі быў прадстаўлены  толькі ўрадавымі “Губернскімі  ведамасцямі...” і “Епархіальнымі  ведамасцямі”, якія кантралявала  праваслаўная царква. Разам з  гэтым гуртком, на фарміраванне  нацыянальнай самасвядомасці вялікі  ўплыў зрабіла творчасць Ф.Багушэвіча. Яго прадмова да “Дудкі беларускай”  з’яўляецца маніфестам нацыянальнага  адраджэння.

У другой палове стагоддзя  пашырылася навуковае вывучэнне  Беларусі. Былі створаны буйныя працы  па гісторыі беларускага края М.Доўнар-Запольскім, М.Любаўскім, М.Уладзімірскім-Буданавым, А.П.Сапуновым, А.Кіркорам.

Вялікае значэнне мела дзейнасць  шматлікіх збіральнікаў і даследчыкаў  фальклору, лінгвістаў і этнографаў. Так, у 1870 годзе І.І.Насовіч выдаў  “Слоўнік беларускай мовы”; М.Я.Нікіфароўскі у 1895 годзе – “Нарысы простанароднага  жыцця-быцця ў Віцебскай Беларусі і апісанне прадметаў ужытку”; Я.Ф.Карскі ў 1885 годзе “Агляд гукаў і форм беларускай мовы”; П.В.Шэйн ў 1887-1893 гадах  выдаў “Матэрыялы да вывучэння побыту і мовы рускага насельніцтва Паўночна-Заходняга  краю”; Е.Р.Раманаў у 1886-1891 гадах  выдаў першыя пяць выпускаў “Беларускага зборніка”. Руская адміністрацыя садзейнічала выданням гэтых навуковых прац, бо лічыла, што яны падтрымліваюць тэзіс  аб “рускім” характары краю. Тым  часам змест прац паказваў, што  Беларусь – самастойны ў этнічным плане рэгіён.

Беларуская літаратура развівалася  ў другой палове стагоддзя ў неспрыяльных умовах. Забарона на выданне польскіх кніг недазволіла друкаваць беларускія творы на “лацінке”, найбольш пашыранай  у тыя часы сярод простага народа і інтэлігенцыі. Да тагож, літаратура развівалася разам з сацыяльнай самасвядомасцью творцаў – гэта азначае, што літаратурныя творы  мелі дэмакратычны характар, антыўрадавы  па сваёй сутнасці.

Бацькам беларускага культурнага  адраджэнне стаў Францішак Багушэвіч, які адным з першых абгрунтаваў  самастойнасць беларускай мовы. Яго  зборнікі вершаў “Дудка беларуская”  і “Смык беларускі” выйшлі за межамі Радзімы – у Кракаве і Познані (тэрыторыя Аўстра-Венгерскай імперыі, дзе нацыянальныя меньшасці мелі права на культурную аўтаномію). У  прадмовах да зборнікаў паэт адстойваў  роўнасць роднай мовы з іншымі еўрапейскімі, заклікаў шанаваць і захоўваць яе. У вершах Ф.Багушэвіч галоўным чынам  пісаў пра гаротнае жыццё беларускага  сялянства, аграбленага пад час  рэформы 1861 года і прыгнятаемага  як эканамічна – панамі, так і  нацыянальна – царскім урадам. Багушэвіч стварыў у паэзіі напрамак рэалізму і народнасці. Вядома, такія  вершы ў Расійскай імперыі  друкаваць было нельга. Паслядоўнікамі Ф.Багушэвіча былі Янка Лучына (Іван Неслухоўскі) і Адам Гурыновіч.

Янка Лучына аднолькава добра  пісаў на некалькіх мовах –  рускай, польскай і беларускай. Але  яго беларускія вершы доўгі час  не друкаваліся, што не дало раскрыцца  паэту цалкам як таленту і вялікай  постаці беларускай літаратуры. Толькі пасля яго смерці гурток беларускага  студэнцтва выдаў у Пецярбургу яго  беларускамоўны зборнік “Вязанка”. А.Гурыновіч замацаваў у беларускай паэзіі пазіцыі рэалізму і народнасці. Ён адводзіў паэзіі важную ролю – будзіць  у народа прагі да лепшага жыцця, да барацьбы за гэтае жыццё. У 1890-я  гады ў беларускую літаратуру прыйшлі  такія новыя імёны, як Карусь Каганец (Казімір Кастравіцкі), Цётка (Элаіза Пашкевіч), талент якіх яскрава раскрыецца ў пачатку XX стагоддзя.

Тэтральнае жыццё беларускіх гарадоў было звязана галоўным чынам  з паказам твораў рускай і сусветнай  класікі лепшымі трупамі Расіі, якія гастралявалі па Беларусі. Асабліва актывізавалася тэтральнае жыццё Мінска пасля ўзвядзення асобнага будынка  тэатра ў 1890 годзе на тэрыторыі Аляксандраўскага сквера. Так, у 1890-я гады тут паказвалі  спектаклі трупы знакамітай А.Яблачкінай, А.Южынай, Пецярбургская оперная  трупа Я.Ізмайлова, украінская трупа  М.Старыцкага. З гастролямі выдатных выканаўцаў была звязана актывізацыя  музычнага жыцця ў беларускіх губернях. Беларусь у 1890-я гады наведалі Ф.Шаляпін, Л.Собінаў, А.Мазіні, С.Рахманінаў, Л.Скрабін, А.Зілоці і інш. Высокая  музычная культура беларускай публікі  прываблівала сюды выдатных спевакоў і выканаўцаў. Яе атрымлівалі ў  навучальных установах – у  навучальных праграмах семінарый  і гімназій музычнай адукацыі надавалася значная ўвага. У 1871 годзе было створана Мінскае музычнае вучылішча арганістаў, адзінае на Беларусі. Да таго, у буйных беларускіх гарадах дзейнічалі музычныя таварыствы, якія ставілі мэтай падняцце ўзроўню музычнай культуры насельніцтва. У 1898 годзе ў Мінску ўзнікла культурна-асветніцкая  арганізацыя “Таварыства аматараў прыгожых мастацтваў”, якая складалася з літаратурнай, драматычнай, мастацкай  і музычнай секцый. Арганізацыя стала  цэнтрам літаратурнага і тэатральнага жыцця Мінска, наладжвала выставы, літаратурные чытанні і г.д.

Выяўленчае мастацтва  другой паловы XIX стагоддзя развіваецца  ў межах рэалізму. Выдатным беларускім мастаком гэтага перыяду лічыцца  К.Э.Альхімовіч (1840-1916), які працаваў у жанрах гістарычным (“Пахаванне Гедыміна”, “Смерць Глінскага ў турме”), бытавым, а так сама ў графіке (ілюстрацыі да твораў А.Міцкевіча). На гэты час прыходзіцца росквіт  дзейнасці акадэміка Акадэміі мастацтваў, мазаіста і мастака Н.Ю.Сілівановіча (1830-1918). Ён спецыялізаваўся ў бытавым  жанры – “Дзеці ў двары”, “У школу”, “Салдат з хлопчыкам” –  у гэтых картынах выяўляюцца сацыяльныя сімпатыі мастака. Сярод беларускіх пейзажыстаў трэба адзначыць  А.Гараўскага (1833-1900). Пейзажыст імкнуўся пісаць маляўнічыя краявіды беларускай зямлі (“Вечар у Мінскай губерніі”, “Бераг ракі Свіслач”), тым самым  зрабіць сваё мастацтва зразумелым для шырокіх колаў простага насельніцтва.

На развіццё архітэктуры  значны ўплыў аказала хуткае развіццё прамысловасці і рост гарадоў  менавіта ў другой палове стагоддзя. Вялікую ролю набыло грамадзянскае, жыллёвае і прамысловае будаўніцтва, якое вялося згодна з тыпавымі праектамі. Развівалася будаўнічая тэхніка, шырока выкарыстоўваліся новыя будаўнічыя матэрыялы – бетон, металічныя канструкцыі. Гэта суправаджалася пошукам новага архітэктурнага стылю, які павінен  быў адпавядаць новым умовам, новым  каштоўнасцям капіталітычнай гаспадаркі і буржуазнай ідэалогіі. А пакуль ішлі пошукі – у архітэктуры панавала эклектыка – спалучэнне элементаў  разных архітэктурных стыляў (готыкі, барока, класіцызму, старажытнарускага  дойлідства і г.д.) пры будаўніцтве  і ў афармленні аднаго будынка.

Фарміраванне беларускай нацыі. Дзейнасць даследчыкаў і  культурна-асветніцкіх гурткоў паспрыяла  росту этнічнай самасвядомасці беларусаў  у другой палове XIX стагоддзя. Так, згодна з дадзенымі ўсерасійскага перапісу 1897 года (нацыянальная прыналежнасць  вызначалася па роднай мове) 74% насельніцтва беларускіх губерняў лічылі роднай мовай  беларускую, у тым ліку 43% дваран лічылі сябе беларусамі. Да гэтага часу зніклі такія варыянты саманазваў беларусаў  як “чорнарусы”, “ліцвіны”. Аднак  і саманазва “беларусы” яшчэ не была трывалай. Вялікую ролю адыгрывалі канфесіянізмы – калі этнічная прыналежнасць  вызначалася ад канфесійнай прыналежнасці (католік – значыць “паляк”, а праваслаўны – гэта “рускі”). Перашкаджала нацыянальнай кансалідацыі палітыка царскага ўрада на асіміляцыю беларусаў. Так, на працягу другой паловы XIX стагоддзя вага “рускага” насельніцтва павялічылася ў 12 разоў і склала на 1897 год 3,6% жыхароў Беларусі. Русіфікацыя  закранула пануючыя саслоўі –  дваран і буржуазію, духавенства. Найбольш інтэнсіўна гэты працэс ішоў у гарадах.