Этнопедагогика пәні дәрістері

Ойын-сауықта адам кемшiлiкке налымайды, жалғыздықтың жамандығына шалынып, ұрына бермейдi. Бiрде дауыстап, бiрде  белдесiп, бiрде жүгiрiсiп ойын-сауықтың берекесiн келтiргендердiң ортақ ережесi болды. Ол: ойын-сауықта бiрiн-бiрi тек сыйлау, өзара сыйласу, бiр-бiрiне сыйымды болу, әдiлдiктiң әлiппесiн аяқ асты етпеу едi. Сауық құру — жарқын көңiл базары, иманжүздiлердiң ажары ретiнде, татулыққа дем беретiн қарапайымдылықтың қуаты, алғырлықтың қайырымдылығы мол ағымына айналды. Мұндайға мейiрiмдiлiк пен меймандостық — денсаулыққа салмақ, адамгершiлiкке өлшем, елдiкке сын болды.

Ойын-сауық жасөспiрiмдердiң ой қабiлетiн, өмiрге деген көзқарасын дұрыс  қалыптастырады. Олар үшiн ойын — баланың жан-тәнiн қоздыратын тартымды қозғалыс, дене мен ойды қатар жаттықтыратын тартылыс, жеңiстiң дәмiн татқызатын, жеңiмпаздың мәртебесiн көтеретiн кеңiстiк пен қолдау тоғысы. Жарысқа қатысатындардың сезiмi сергек, ойы өткiр, кеудесi мен бiлегi мықты, қимыл-әрекетке ептi болуы шарт. Көшпелi қазақтардың өмiр салты денсаулыққа аса зор мән берген. Атқа мiну өнерi жас баланың сезiмi мен денесiн жаттықтырудың басты және ортақ дәстүрiне айналды. Бозбала да, қыз бала да жастайынан аттың құлағында ойнауға бейiмделдi, соған тырысты.

Ойын-сауық - ұрпақтардың өмiр-салтымен, әдет-ғұрпымен ұштасты. Мысалы, бесiк  жырларының өзi ойнақы, ұйқасты тiркестерiмен  есте қалады. Ойын - өмiрдi және ойнаушының өзiн танудың құралы, ол баланың  өмiрге деген құмарлығын оятып, тiл  мен жылдамдыққа деген ықыласын арттырады. Ойын - өзгенiң көңiл-күйiн дер кезiнде және дәл ұға бiлуге, өз көңiлiн дұрыс жеткiзе алуға ұйытқы болады. Жасөспiрiм ойын арқылы а) ұшқан құс, жүгiрген аң, қыбырлаган жәндiктер тiршiлiк тiрегi екенiн ертерек сезiне алды; б) өз қабiлетiн күнделiктi тiршiлiк ағымына бейiмдеуге ықшамдайды, өзiн алдағы өмiрге икемдей түседi; в) үлкендердiң өнегесiнен тағылым алады. Ойындар өнеге-өсиеттi күнделiктi тәжiрибеде iске асырудың құралына айналды. Ойнаушылар әртүрлi қозғалыста денешынықтыруға төселдi, үлкеннiң бар қасиетiн қабылдады, iс-әрекет үстiнде сәбиге тиiстi мiндеттердi ойнақы, жеңiл сөздермен, ертерек ұқтыра бiлдi. Ойын түрлерi жүйелi және жедел өзгерген сайын, баланың ойлау, қиялдау, армандау қабiлеттерiн ертерек оятып, тезiрек қалыптырды. Ойынның кең таралған түрлерi осылайша халық тәрбиесiнiң көзiне айналды, халықтық салттың қалыптасуына айқын ықпал еттi.

Әдет-ғұрып ойындарына, “алдымен қыз  ұзатар және үйлену тойында болатын  ойын-сауықтар жатады. Мысалыға, жер-жерде  үйлену тойының мынандай ойын-сауықтары таралған: “тоғыз аяқ”, “тоғыз табақ”, “жар-жар”, “беташар”, “құда тарту”, “қол ұстатар”, “шаш сипар”, “неке қияр”, “кемпiр өлдi”, “шымылдық байлар”, “сақина салар”, “есiк ашар”, “ат байлар”, “түндiк ашар”, “ит ырылдатар”, сондай-ақ “тоқым қағар”, “қынаменде”, “қыз кәде” сияқты ырым-жоралар бар. Бұл әдет-ғұрып ойындардың бас кейiпкерлерi — қыз бен жiгiттiң жеңгелерi мен құрбы-құрдастары болса да, сауық өткiзу рәсiмi жер-жерде бiрдей емес, түрленiп жатады. Тойдағы әндер мен жырлар, күйлер мен билер көңiл көтеретiн, қуанышты бiлдiретiн, ой тербететiн, шабыт келтiретiн, қабiлет-қасиет сайысы, дәстүрлердiң тоғысы түрленiп-ақ жатқаны.

Әдет-ғұрып ойындары әдетте арнаулы  жырмен, болмаса айтыспен басталады. Айтыс — ақыл-парасат таластыру түрi, тартыс — күш сынасудың жариялы түрi. Айтыс — таланттарға жол ашу, шындықты жеткiздiре серпiлту, өз артықшылығы мен үстемдiгiн мойындатқызу. Айтыста талаптылар мен таланттар түйiседi, табысады, туыстасады. Ыстық сезiм мен тұнық ынтықтан қайнап шыққан халық жыры тыңдаушының жанына жылы тиедi, жүрегiнiң қылын қозғайды. Адамның жан дүниесiне, кiсiлiк қасиеттерiне жол ашады. Өйткенi әншi көңiлдегiсiн, арманын толғайды, ешкiмге елiкпей өзiнше тебiренедi, мұрат пен мұңға орай өзiнше ойын оқтайды, сөзiн саптайды. Суырып салма жырымен өзiнiң де, өзгенiң де жан-тәнiн сергiтедi, бақытты күймен серiктеседi. Жүрегi жырлағанның серiктесi — тапқырлық, шешендiк сөз айтысы, пiкiрталасты сұхбаттасу.

Ата-баба дәстүрi арқылы қанымызга  сiңген — күрес, сайыс, найзаласу, садақ ату, бетпе-бет келген қарсыласының жанды жерiне соға бiлу көшпелi өмiрде дене тәрбиесiнiң күрделi болғанын бiлдiредi.

Тартыс — қарусыз айқас өнерi. Қарусыз айқас шығыс халқына  тән және танымал өнер. Қазақ қарусыз  айқаса бiлген. Қарусыз айқасу элементтерi ат үстiнде отырудан, асауды бұғалық лақтырып ұстаудан, қойды қуалап ұстаудан, малды пышақсыз реп союдан, бұқаны мүйiзiнен ұстап ұрып құлатудан, шалғы тартудан, қол диiрмен тартудан, малдас құрып отырудан құрылады, солар арқылы ширатылады.

Ұлттық ойын жарыстарында денсаулықты сақтау жолы да, өзiн-өзi қорғау амалдары да айқын. Денсаулықты сақтаудың шарты — дененi шынықтыратын қозғалыс пен жаттығуда, ағза мен жүйке тамырлардың тынысын реттеуде, рухты жоғары ұстай бiлуде.

Денешынықтыру — денсаулық көзi, денсаулықты сақтау үшiн әрекет, адамның күш мүмкiншiлiгiн дамыту, жеңiске деген жiгерiн шыңдау, қиыншылыққа төзу қимыл-әрекетiн шоғырландыра бiлу, соларға үйрену:

- дене еңбегiмен үнемi шұғылданып, жаттыққан адамның бұлшық ет  талшықтары тез өседi, бойының күш-қуаты қалыптасады;

- сыртқы ортаның түрлi қолайсыз  жағдайларына төзiмдiрек келедi;

- қозғалысы жинақы, ширақ, тез,  әдемi жарасқан, қарым-қатынастық ережеге  бейiмделуi жоғары;

- сезiну, ойлану және еңбектену  қабiлеттерi бiр-бiрiмен үйлесiмдi және  бiрiн-бiрi толықтырады. Аз қозғалыссыз ортада нерв талшықтары тез тозады, қан айналым жүйкесi бiртiндеп ауруға шалдығады, жүрек қабынады, бойды әуре-сарсаң құрыстырады. Жүрегi шынықпаған адам тез шаршайды, тырысқақ немесе ашушаң келедi. Жалқаулық жекенiң де, ұлттың да қасiретi. Онда санасыздық басым. Жүрегi шыныққан адамның мiнезi де төзiмдi, кеңпейiл, батыл соғады, қарсыласынан қайтпайтын тынымсыз, күрескер келедi. Жүрегi ашық жан қиыншылықтан құтылудың, қуанышқа жетудiң саналы жолын таңдайды, өзiн қарпайымдылық пен қайырымдылықтан ауытқыта бермейдi. Өзiн емдеудiң, сергiтудiң тиiмдi тәсiлдерiн қолданады.

Халқымызда қозғалмалы ойындардың түрi кең таралған. Мамандар қозғалмалы ойындарды төрт топқа бөледi:

1. Табиғи заттарды қолданып ойнайтын  ойындар: асық, бестас, лек жалау, сиқырлы таяқ, бақай пiстi, жылмаң т.б.;

2. Жануарлар бейнесiн елестетiп  ойнайтын ойындар: соқыр теке, түйе-түйе, ақ байпақ, көк сиыр  және т.б.;

3. Мүлiктiк бұйымдарды қолданып  ойнайтын ойындар: шалма, бөрiк  жасырмақ, түйiлген шыт, тақия  телпек, белбеу тастау, орамал тастау, т.б.

4. Құрал-жабдықсыз  ойнайтын  ойындар:  айгөлек,  ақсерек-көксерек, шымбике, мәлке тотай, тоқтышақ, шертпек, жасырынбақ, бұғынай, т.б.

Ер адамдардың ойын-сауықтары әрқалай  қалыптасады. Оның бiрiншi тобына қозғалмалы ойындар — ақсүйек, ақшамшық, алтыбақан, көршi, тиын салу, қысқұлақ, айдап сал, қарамырза, белбеу тастау сияқтылар жатады; екiншi топқа спорттық дара ойындар - аударыспақ, арқан тартыс, ат омырауластыру, аламан бәйге, бәйге, көкпар, қыз қуу, күмiс алу, жаяу көкпар, жаяу жарыс, жiгiт қуу, жорға жарыс, түйе жарыс, қазақша күрес, тұмақ қуу, сайыс, таяқ жүгiрту сияқтылар жатады; үшiншi топты саяси-әлеуметтiк өмiрдiң даму ерекшелiктерiн көрсететiн ойындар — хан жақсыма,   қаһарлы  бану,   ұжымақ-тозақ,   мырш-мырш,   сиқырлы  таяқ, тобық ойнау сияқтылар құрайды.

Ойын-сауық — ақыл мен жiгердiң  тартысы, қозғалыстағының таласы мен  жарысуы, мықтылар мен ептiлердiң  жеңiсi:

- жарысқандардың әңгiмелесiп желпiнуi, әндетiп серпiлуi, әсемдене есеюi;

- әзiл-әңгiмесi мен әдебi жарасқандардың  сәндiлiгi мен сенiмдiлiгi;

- тапқырлықтың алданышы, қуанышы, жұбанышы, ептiлiктi үйрену, батылдықпен үйлесу, қайсарлықты үйрету;

- нақты мақсатқа ұмтылу, жүйелi  әрекеттi ұйымдастыру, тиiмдi әдiстi ұтымды пайдалану. Ойын-сауық  - жамағаттың белдесуi, бәсекелесуi, бауырласуы немесе айтысуы, аңдысуы, айқасуы. Ойын-сауық шабуылдан қорғану, шабытты қолдану, жеңiмпаздармен қолтықтасу. Сауықшылар күштiлермен көршiлес, ептi өнегелiлермен қоныстас, жанашырларға тiлектес, өз ортасымен тағдырлас болады. Мұндай адамдық бәсекелi қатынаста тазалық, тұралық, татулық жоғары бағаланады. Өмiр сүрудiң қолайлы, дәстүрлi, тартымды, өтiмдi жолдары уағыздалады. Өнерлiлер тiршiлiктiң иесiне, құндылықтың көзiне айналады. Өзi мен ұрпақтың байлығын арттырған өнерлiден әркiм үйренедi, өз қуатына икемсiз жаманнан тез жиренедi.

Өнерпаздық — ұқыптылық пен  ынталылық нәтижесi, тәртiптiлiк пен  қабiлеттiлiк көрiнiсi, халықтың болашақ  дамуының кепiлi. Онда рухани жетiстiктер iрiктелiнедi, құндылықтар қолдау табады. Өнерпаздарда бостандыққа деген  сүйiспешiлiк, кiсiге деген кiшiпейiлдiлiк, ертеңiне деген сенiм, бiлiмге деген құмарлық басым. Өнерпаздар өз ырқымен киелi қасиеттердi көпке таратады, жекенiң өтiнiшiн көпшiлiкке жеткiзедi. Өнерпаз өтiнiштен бас тартпады, шамасы келгенше көңiлден шығуға тырысады. Ойы мен еркi, пайымдауы мен парқы, денелiк шапшаңдығы мен шеберлiгi үйлескен жандар ойын-сауықтың бас кейiпкерiне айналады. Өнерпаз өрескелдiктi қабылдамайды, бұйрыққа жүрмейдi. Жаны таза, рухы биiк, денесi шымырлар ғана ойын-сауықтың беташарына жарайды, ойын тәртiбiн сақтады. Өзiн ұстай бiледi, бақылаулы және бақылаусыз кеңiстiктi ажырата алады. Бақылаудан тыс қалмайды, бiреудiң жетегiне жүре бермейдi. Ойынның бiр түрiнен қанағат таппаса, қызықтыратын басқа түрлерiне ауысады. Мұндай еркiн таңдауда мәселе де, қарсылас та, тәртiп түрi де өзгерiп, жаңарып отырады. Үлкен мұрат үшiн тер төккен өнерпаздан халық сый-құрметiн аямайды, өнерпаз да еңбегi мен талантын құрметтегендi жақсы көредi. Құрмет көңiл ашады, шабытына шабыт қосады.

Ойын-сауық жарыссыз, бәйгесiз қызбайды. Жарыс — ой мен сөздiң, мiнез бен қимыл-әрекеттiң жарысы, үмiт пен үлгiнiң жарысы. Бәйге бас қостыратын, өнер жарыстыратын, үлкен мен кiшiнi, алыс пен жақынды табыстыратын үлкен оқиға. Бәйге — Тәңiр мен ата-баба аруағын дәрiптейтiн халықтық мерекенiң оттығы. Бәсекенiң қан қыздырар бiр түрi — жiгiттер сайысы. Оған аударыспақ, күрес, ат жарысы, көкпар жатады.

Көшпендiлердiң қыс пен жаз  кезiнде бос уақыттары мол болады. Күн батқаннан кейiн көпшiлiк  топ-тобымен бiр-бiрiне жақын, дөңгелене  отырып, әңгiме немесе ертегi айтуға кiрiседi, ән айтып қалжыңдасады, сауық құрып шулайды, тiптi қобыз, домбыра, сыбызғы тартып бiрнеше сағат бойы қызықты тамашалайды. Әңгiмеден жаңалық пен жақсылық күтедi, ән-бимен адалдық пен адамгершiлiктi үгiттейдi.

Жаңалықты дер кезiнде жеткiзудi жақсылық нышанымен теңестiредi, мiнез-құлқы баяндылардың қадiрiне бөленедi. Жаңалықты және ол туралы өз ойын жеткiзе бiлу — хабаршының қабiлетiне сын болды. Ел арасында жаңалықты көршi 20-30 шақырым жердегi ауылдарға атпен шауып барып сүйiншi сұрауға дайын адам әрқашан табылған. Осылайша “отыз тiстен шыққан сөз лезде отыз рулы елге тарап кетедi”. Бәрi де қуанышты бөлiсiп шүйiркелеседi. Қуаныш жиi ойын-сауыққа, әртүрлi отбасындағы мерекелерге, тойға ұласып жатады. Игi iстер мен жаңа, жақсы бастамалар ел аузына лезде iлiгедi, көптiң назарынан тыс қалмайды, қолдау табады. Осыдан қазақтардың хабарға құлағы сақ болып келедi. Хабар адамды бей-жай қаддырмады. Хабар жеткiзу — үлкен-кiшiнiң лезде басын қосатын байланыс түрi, ел бiрлiгiнiң белгiсi, шындыққа деген құмарлық қызығушылық iспеттес. Естiлер хабарды нақты әрекетке мегзейдi, жағымды сарынын орағытып жақындастырады.

Топтасып бiрiккендер бiртiндеп сөйлей-сөйлей шешен болады, көре-көре өздерiнше  көсемдiк құрады. Бiрiгу — туыстасудың  негiзiн құрайды. Туыстық жанашырлықтан, батылдықтан, ақылдан нәр алады, дiттегенiн жүзеге асыратын әрекет ықпалынан тiрек табады.

Салттық рәсiмнiң төлтумасы —  адамды сыйлауда, сауық құруда, ел қыдыруда. Сыйлау адамның өзiне, iсiне деген  сенiмiн арттырады. Сауықта адам өз мiнез-құлқын бақылауды үйренедi. Ел қыдырып, жүрiс-тұрысын да ширатады. Адамның өресiн көтерген және көтеретiн бұл бастамалар — а) жарық дүниенiң бiрлескен, дамыған жағын; б) мәдениеттiң өзiндiк, шығыстық-көшпелi түрiн; в) қоғамдық өмiрдiң ерекше жетiлген көрiнiсiн құрайды. Үштiк нұсқалар тоғысқан сайын қоғамдық құрылым мен қатынаста халықтық ықпал, халықтық дәстүр маңызын үстемелейдi. Халық ақсүйектерге, сұлтандарға, қажыларға, хан тұқымдарына арқа сүйейдi. Бiрақ олардың бұйрығынан гөрi, би-шешендердiң сөзi, өнерпаздардың өнегесi анағұрлым өтiмдiрек болады. Соңғылардың тiлi, дұниетанымы және дүние сезiмi кезкелген тыңдаушыларын бей-жай қалдырмайды.

Ойын-сауық адамның талдау, таңдау қабiлетiн шыңдайды, ортамен тiл  табысуға, қарым-қатынасты жетiлдiруге, жұмысын мазмұны етуге, жеңiске жетудiң ең тиiмдi түрлерiн қарастыруға, адамның бойындағы қасиеттi әлеуметтiк күшке және қозғалысқа айналдыруға итермелейдi.  

 

Бақылау сұрақтары: 

1.Ойын-сауықтың пайда  болу себептерi қандай?

2.Ойын-сауықтың тәрбиелiк қызметi  туралы не бiлесiң?

3.Ойын мен өнердiң байланысын қалай түсiндiрер едiң?

4.Ойында өнерпаздар мен жеңiмпаздар  қалай анықталады?

5.Ұлттық ойынның түрлерiн топтап  талдап бер.

6.Ойынның денсаулықты күшейтудегi ролi қандай? 

 

Негізгі әдебиеттер:

1.Қалиев С. Қазақ этнопедагогикасының  теориялық мәселелерi  және тарихы. – Алматы: “Бiлiм” 2004 ж.

2.Жарықбаев К.Б., Қалиев С. Қазақ  тәлiмiнiң тарихы. – Алматы: “Санат”  1995 ж.

3.Табылдиев Ә. Қазақ этнопедагогикасы. – Алматы: “Санат” 2001 ж.

4.Қалиев С., Молдабеков Ж., Иманбекова  Б. “Этнопедагогика”. - Астана. 2005 ж.

5.Қалиев С., Оразаев М., Смаилова  М. Қазақ халқының салт-дәстүрлерi. – Алматы: “Рауан” 1995 ж.

6.Беркiмбаева Ш.К., Қалиев С. Қазақ  тәлiмiнiң тарихы. – Алматы: ҚызПИ.  – 2005 ж.

7.Қожахметова К.Ж. Халық педагогикасын  зерттеудiң кейбiр ғылыми және теориялық мәселелерi. – Алматы, 1993 ж. 

 

Қосымша танысуға арналған әдебиеттер:

1.Адамбаев Б. Шешендiк өнер. А; 1967 ж. Халық даналығы. - Алматы; 1976 ж.

2.Кукушкин В.С.Этнопедагогика. - Москва-Воронеж. 2002 ж.

 

6.3. Қазақстандықтардың ұлттық салт-дәстүрлерін марапаттаудың әлеуметтік мәні. 

 

Жоспар 

1.Отбасы тәрбиесi,( ұл мен қыз  тәрбиесiнiң ерекшелiктерi, жастарды  жұбайлық өмiрге даярлау).

2. Отбасы тәрбиесiнiң 8 түрi.

3. Қазақстандықтардың ұлттық салт-дәстүрлерiн  марапаттаудың әлеуметтiк мәнi 

Қазақ халқы ұл тәрбиесi мен қыз тәрбиесiне ерекше қарап, оның өзiндiк ерекшелiгiн ескере тәрбиелеген. Осыған орай ұл тәрбиесi мен қыз тәрбиесiне жеке-жеке тоқталуға тура келдi.

Ата көрген оқ жонар. Ата-бабамыз ұлды өздерiндей еңбексүйгiш, малсақ, жауынгер, әншi, күйшi, аңшы, құсбегi — бесаспап азамат етiп тәрбиелеудi мақсат еткен. Жiгiттiң бойына өнер мен еңбектi, iзгi адамгершiлiк қасиеттердi қатар  сiңiрген.  Ер баланы бес жасынанбастап ат жалын тартып  азамат болғанға  дейiн мал бағу мен аң аулауға, отын шабуға, қора салуға, ағаштан, терiден, темiрден түрлi тұрмысқа қажеттi бұйымдар жасауға, яғни қолөнер шеберлiгiне баулыған. Әсiресе әкелерi мен аталары ұлдарға мал жаюдан бастап шаруаның алуан тәсiлдерiн үйретiп баққан. Мысалы, малды ерте өргiзу, саулатып қоя бермей, алдын кес-кестеп қайырып, тоқтатып жаю, шаңқай түске дейiн жусатпауды тапсырған.