Автор: Пользователь скрыл имя, 18 Июня 2013 в 14:47, реферат
Jak i teoria neoklasyczna, postkeynesowska bazuje się na prawie wyboru ekonomicznych subiektów, których zdecentralizowanym instrumentem koordynacji jest rynek. Więc ogólnie wszystko, co było zaznaczono o rynkach, ich możliwych błędach i skutkach ekonomicznej teorii ogólnego dobrobytu, zostaje czynnym. W odróżnieniu od teorii neoklasycznej, postkeynesowska rezygnuje z poglądów teorii osiągnięcia optymalnej efektywności produkcji, przy której podział zasobów i ocena ograniczonej ilości zasobów przez tymczasową i nie tymczasową wymianę spełniają się na różnych równorzędnych rynkach, na korzyść idei rynkowej teorii własności o posiadaniu ograniczonej ilości zasobów w ramach rynkowej hierarchii.
1. Postkeynesowska teoria uczestnictwa w stosunkach rynkowych 3
2. Uczestnictwa w stosunkach rynkowych zamiast wznowienia rynku 5
3. Instytucje, co zabezpieczają bezpieczeństwo 6
4. Stworzenie warunków rynkowych dla wzrostu ogólnego dobrobytu 7
5. Zakresy interwencji 9
Postkeynesowska teoria uczestnictwa w stosunkach rynkowych wychodzi z warunków rynkowych, które przewidują ingerencję w dwóch wymiarach:
-Fundamentalna niepewność oceniania towarów i wartości powoduje konieczność w zapewniających instytucjach i obyczajach, obok racjonalnych obrachunków.
-Indywidualistyczna działalność na zdecentralizowanych rynkach potrzebuje zarządzania zasobami, skutkiem którego jest niedostateczność zasobów(szczególnie siły roboczej). Bezrobocie jest typowym elementem rynku. Jeśli społeczeństwo dąży do innego podziału zasobów(na przykład, do pełnego zatrudnienia) uczestnik ekonomicznej polityki powinien wprowadzać do działania swój ekonomiczny potencjał i starać się stabilizować podział zasobów na pożądanym poziomie.
Rozmaite zakresy interwencji - polityka stabilizowania, socjalna, industrialna polityka, polityka podziału, konkurencji, deregulacji - dzielą się na dwa zakresy potrzeb interwencji.:
- Strukturalna polityka. Tutaj zazwyczaj, ma się na uwadze ustalenie granicznych warunków i reguł gry, w ramach których podmioty ekonomiczne mogą wolno podejmować decyzję lub za ustalonymi celami. Stopień ingerencji państwa do gospodarki w razie strukturalnej polityki można uważać za niski, opóźnienie może być od średnioterminowego do długoterminowego, ponieważ ustalone reguły powinny odgrywać stabilizującą rolę. Deregulacyjna, regulacyjna i konkurencyjna polityka, a także prawo zawierać umowy i prawo własności(jak warunek rynkowych transformacji) są uważane za część strukturalnej polityki.
-Obecna polityka. Tutaj ma się na uwadze bezpośrednie specyficzne ingerencje do ekonomicznych procesów. Obecna polityka przewiduje znacznie większą ingerencję państwa do gospodarki niżeli strukturalna polityka, ona często stosuje się w bardziej krótkoterminowych okresach, jednak postkeynesowska teoria uczestnictwa w stosunkach rynkowych może uzasadnić średnioterminowe i długoterminowe interwencje. Polityka stabilizowania, podziału, socjalna i polityka industrialna mogą rozumieć się jak formy potocznej polityki.
W neoklasycznej teorii dezorganizacji rynku działa prymat strukturalnej polityki, która musi gwarantować najważniejszą funkcję alokacji ekonomicznej polityki, w tym czasie jak funkcja stabilizowania i dystrybucji odchodzą na drugi plan. W centrum postkeynesowskiej teorii uczestnictwa w stosunkach rynkowych znajduje się nie optymalne znaczenie alokacji, a zarządzanie zasobami, które wypróbowuje funkcję stabilizowania ekonomicznej polityki. Obecna polityka nie wyróżnia się jak oddzielna składowa przez ograniczoną regulację. Obecna i strukturalna polityka rozpatrują się jak równe.
1.Я.С.Ядгаров «История
экономических учений», Инфра-
2.И.Н.Ковалев «История
экономики и экономических
3.Н.Е.Титова «История экономических учений» изд. центр ВЛАДОС, 1997 г.
4.Я.Г.Ермишин “Основы экономической теории” Симферополь, 2002 г.