Szkoła postkeynesowska

 

 

 

 

 

Referat na temat:

Szkoła postkeynesowska

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Przygotował: Shpak Roman

Zajęcia: Historia myśli ekonomicznej

Prowadzący: dr hab. Zbigniew Klimiuk

Lublin 2013.06.11

 

Spis treści

1. Postkeynesowska teoria uczestnictwa w stosunkach rynkowych 3

2. Uczestnictwa w stosunkach rynkowych zamiast wznowienia rynku 5

3. Instytucje, co zabezpieczają bezpieczeństwo 6

4. Stworzenie warunków rynkowych dla wzrostu ogólnego dobrobytu 7

5. Zakresy interwencji 9

Bibliografia 13

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1. Postkeynesowska teoria uczestnictwa w stosunkach rynkowych

 

Jak i teoria neoklasyczna, postkeynesowska bazuje się na prawie wyboru ekonomicznych subiektów, których zdecentralizowanym instrumentem koordynacji jest rynek. Więc ogólnie wszystko, co było zaznaczono o rynkach, ich możliwych błędach i skutkach ekonomicznej teorii ogólnego dobrobytu, zostaje czynnym. W odróżnieniu od teorii neoklasycznej, postkeynesowska rezygnuje z poglądów teorii osiągnięcia optymalnej efektywności produkcji, przy której podział zasobów i ocena ograniczonej ilości zasobów przez tymczasową i nie tymczasową wymianę spełniają się na różnych równorzędnych rynkach, na korzyść idei rynkowej teorii własności o posiadaniu ograniczonej ilości zasobów w ramach rynkowej hierarchii.

Dzięki rozporządzeniu płynnym towarem gospodarki na rynku własności i rynku kredytów, obok pieniężnych podatków i podatków na własność wyznacza się również pieniężna masa(pieniężna masa banku Centralnego lub standardowa pieniężna masa) i nominalna objętość inwestycji, za pomocą której, znając podstawy teorii produkcji i konsumpcji(funkcję produkcji i mnożnik dochodu), można wyznaczyć ogólny dochód gospodarczy, wielkość zatrudnienia i łączny kapitał. Pod kierowaniem zasobami, w odróżnieniu od posiadania zasobów, rozumie się, że taki czynnik produkcji jak praca, podaż którego może być nieelastyczna w ciągu krótkiego lub średniego przedziału czasu, nie powinien być wykorzystany w całości - więc, bezrobocie powstaje, jak stały skutek rynku, a nie jak błąd "niepełnowartościowego rynku”

 

Za szczególne cechy postkeynesowstwa można uważać następne:

 

- Warunki ogólnej równowagi gospodarczej wyznaczają się  nie na oddzielnych, równowartych rynkach, a hierarchicznie, wychodząc z rynku własności, przez rynki towarów do rynku pracy. To przewiduje z jednej strony, że prawo Walrasa nie może być rzeczywiste, z innej strony objętość zatrudnienia jest wyodrębnionym ekonomicznym skutkiem. Rynkowa hierarchia oznacza, że stosunki wyboru właścicieli logicznie poprzedzają w czasie stosunkom wyboru uczestników rynków towarów i rynku pracy i stwarzają przez proces kształtowanie dochodów ograniczenia ich budżetu.

- Nie istnieje rynku zależnego od realnej płacy zarobkowej pracy z immanentnym mechanizmem pełnego zatrudnienia. Szczególnie, znaczenie i wyjaśnienie tej jakości modelu będzie interesować nas później, kiedy zetkniemy się z problemem "bezrobocia". Uczestnicy rynku pracy mogą wyznaczać tylko nominalne wielkości, nominalną płacę zarobkową lecz realna płaca zarobkowa wyznacza się w rezultacie ogólnogospodarczej równowagi. Przy dobrowolnym bezrobociu sprawdzenie taryfowych umów miało by wpływ przede wszystkim na poziom cen, i nie jednoznacznie na ilość zatrudnionych. Ewentualny skutek deflacji rozwoju i znaczących przemian w koszcie można uprzedzić tylko stabilnością nominalnej płacy zarobkowej - stabilność cen jest o wiele istotniejszym stabilizatorem ogólnej gospodarki w postkeynesowskim modelu, niżeli w Walrasianskim modelu.

- Spożywczy rynek - rynek przyszłości, na którym ważną  rolę odgrywa niedokładna informacja i odpowiednie oczekiwane procesy. Szczególną uwagę przydzielają obiektywnie nieobecnej informacji, która stwarza niepewność. Ewentualne skutki są niewiadome, a obiektywne prawdopodobieństwa nadejścia wydarzeń  są nie oczekiwane. Skrzydlate słowa J. M. Keynesa "My po prostu nie wiemy" nie oznaczają, że przyszłość już jest określona i musi być "otwarta" lub oczekiwana podmiotami gospodarczymi (chociaż zawsze mogą zdarzać się okazyjne odchylenia), a że przyszłość tylko tworzy się współpracą podmiotów gospodarczych. Davidson (1982-83) rozpatruje niekonsekwentny świat, w którym ważną rolę w powiązaniu teraźniejszości ta nieokreślonej przyszłości i czynnika możliwej inwestycyjnej gotowości, nadaje  - pieniądzom i procentom z kapitału.

- Współzależność instytucji, historycznych typowych warunków i innych politycznych i społecznych czynników opisuje warunki rynku, które wyznaczają szczególny stan ogólnej równowagi gospodarczej w gospodarce pieniężnej.

 

Na odmianę od neoklasycznej teorii dezorganizacji rynku, w ramach postkeynesowskiej teorii uczestnictwa w stosunkach rynkowych, cele ekonomicznej polityki nie okazują się funkcjonalnie, a powinny być  ustalone przez społeczne i polityczne porozumienie. Wniosek ten jest nieunikniony, ponieważ teoretyczny punkt wyjścia postkeynesowskiego modelu – ogólna równowaga gospodarcza - nie obowiązkowo odzwierciedla Pareto-optymalną sytuację: na przykład, podwyższenie poziomu zatrudnienia w przeciwieństwie do początkowej równowagi, doprowadza do tego, że zatrudniona część ludności może mieć lepsze warunki zatrudnienia bez konieczności zwolnienia kogokolwiek. Jednak intuicyjnie bliski cel „ zatrudnić wszystkich” nie spełnia się funkcjonalnie, ponieważ ona może być osiągnięta tylko pod warunkiem defektu produkcji właściciela, na przykład, jeśli zmiana wartości (inflacja) będzie odbywała się jednocześnie ze wzrostem poziomu zatrudnienia, tak jak opisuje krzywa Philipsa. Ustalenie celów ekonomicznej teorii dobrobytu nie może pochodzić z głębi teoretycznych podstaw,  ono powinno być dokładnie określono.. W Federalnej Republice z 1967 r. ustala to prawo stymulacji stabilności i wzrostu, które przewiduje następne cele ekonomicznej polityki :

.

• Odpowiedni wzrost;
• Wysoki poziom zatrudnienia;
• Stabilność cen;
• Równowaga gospodarki zewnętrznej.

 

2. Uczestnictwa w stosunkach rynkowych zamiast wznowienia rynku

 

Efektywność celów powinna być sprawdzona w każdym oddzielnym wypadku, a kryteria efektywności powinny być otwarte dla rozpatrzenia. Jednak bez względu na konkretne cele, niewątpliwie można uważać,  że aktorzy ekonomicznej polityki muszą przyjmować warunki rynku i w żadnym wypadku nie mogą przeprowadzać politykę  przeciw preferencjom aktorów rynku - i tu, odpowiednio do hierarchii rynku, w pierwszej kolejności trzeba wspomnieć uczestników rynku konsumpcji. Na przykład, próby do zmuszenia właścicieli łatwo rozstawać się ze swoimi pieniędzmi za pomocą zmniejszenia podatków(albo za pomocą inflacji) uznają porażki, ponieważ stworzona niepewność w ocenie wartości doprowadza do podwyższenia płynności premii na pieniądze. I jeśli w skutku tego, prawny środek płatniczy (pieniądze) nie będzie zostawał głównym  płynnym majątkiem gospodarki narodowej, pieniężna funkcja obrony majątku przejdzie na inne aktywa. Konieczność brania udziału w stosunkach rynkowych zamiast "zastępstwa rynku" albo "wznowienia rynku" przejawia się i w tym, że uczestnikom ekonomicznej polityki nie udaje się jednoznacznie dyskryminować między pożądanymi masowymi skutkami(na przykład, wysoki poziom zatrudnienia) i niepożądanymi skutkami cenowymi (na przykład, inflacją) w przypadku stabilizowania polityki i między pożądanymi cenowymi skutkami(na przykład, deflacją) i niepożądanymi masowymi skutkami(na przykład, bezrobociem) w razie polityki stabilizowania cen. " Więc, ekonomiczna polityka charakteryzuje się uczestnictwem w stosunkach rynkowych w przeciwieństwie do indywidualistycznego podmiotu podjęcia decyzji przez to, że jej decyzje podejmują się w makroekonomicznym kontekście. Oni  kierują się do podmiotów podjęcia decyzji, które przyjmują warunki rynku, które są skierowane na monetarne kierowanie ekonomicznego rozwoju i wpływu dochodów i wpływają na nich”

3. Instytucje, co zabezpieczają bezpieczeństwo

 

W neoklasycznej teorii, instytucje systematycznie przeszkadzają, ponieważ są ponoszone ciągłe  wydatki na przemieszczenie i przekwalifikowanie pracowników i zawężają opcje ekonomicznych podmiotów. Instytucje znajdują się w pieniężno-ekonomicznym paradygmacie, co rozpatruje fundamentalną niepewność, a mianowicie ustalone elementy stabilności systemu ekonomicznego, po to, żeby mieć  możliwość podejmować decyzję w takich warunkach.

Pieniądz w postkeynesowstwie rozumieją się w pierwszej kolejności nie jak instytucja obniżenia transakcyjnych kosztów, a jak zapewniająca instytucja, która ma na celu zapewnienie płynności.

W tym sensie wszystkie instytucje, które są zdolne do tego żeby obniżyć niepewność w ocenie wartości w gospodarce pieniężnej, spotykają się z dużą życzliwością na prawo istnienia, nawet jeśli możliwe koszty na przemieszczenie i przekwalifikowanie personelu są nie do uniknięcia. Systemy układów zbiorowych - czyli zjednoczenie w kartelu rynku siły roboczej - rozumieją się jak nominalna podstawa, co hamuje obniżenie cenowej spirali przy trwałym niepełnym poziomie zatrudnieniu. Kiedy systemy układów zbiorowych są stworzone w taki sposób, że instytucje mogą rozpoznać i zinternalizować możliwe koszty na dostosowanie, to rynkowe problemy podziału zasobów zostają nieznaczne.

W postkeynesowskiej gospodarce bardziej niż w walrasowskiej teorii, wyróżnia się niezależny bank emisyjny w jakości instytucji pieniężnej polityki. Jeśli walrasowska teoria nadaje pieniądzom tylko funkcję miary wartości, która pozwala ustalić ogólny poziom cen, bez długoterminowego wpływu na pozycji równowagi gospodarki narodowej, prawny środek płatniczy może wykonywać swoje zadanie utrzymania płynności tym lepiej im większa jego oczekiwana stabilna wartość. Z jednej strony, jest udowodniony empiryczny związek między poziomem inflacji i zmiennością inflacji. Z innej strony, można ustalić związek pomiędzy poziomem inflacji i stopniem niezależności emisji banku i wyjaśnić problem czasowej niestabilności.Za pomocą teorii preferencji płynności można łatwo uzasadnić, dlaczego niezależny bank emisyjny może realizować niski poziom dochodu od inwestycyjnego kapitału, obliczonego po czynnym kursie i w ten sposób, polepszać warunki akumulacji do podporządkowanego emisyjnego banku. Walrasowska teoria broni wsparcie "klasyczną dychotomią" liczebnej teorii pieniędzy, sprzeczną nieobecnością współzależności między niezależnością banku emisyjnego i rozwojem gospodarki narodowej, jednak nie może udowodnić niezależność banków emisyjnych.

Oprócz rynków wewnętrznych istnieją również i zewnętrzne, na których dokonuje się ocena towarów i przedmiotów własności. W jakości znacznej analitycznej różnicy między narodową i międzynarodową gospodarką występuje kurs wymiany, który zabezpiecza porównywanie narodowych pieniężnych towarów. W tym czasie jak walrasowska teoria zasadniczo broni elastyczność kursów wymiany w celu zabezpieczenia trwałej płynności dewizowego rynku i razem z tym równowagi gospodarki narodowej, dla postkeynesowskiej teorii szczególnie ważną rolę odgrywa zapewniająca funkcja odpornego lub przynajmniej półelastycznego systemu wymiany kursów. Jak i system taryfowy, system wymiany kursów może przejąć rolę opory kursów wymiennych. Postkeynesowska teoria oddaje zasadniczą przewagę stabilizowaniu oceny stałego systemu wymiany kursu w przeciwieństwie do pełnej nieuregulowanej wolności dewizowego rynku i tym przeciwstawia się poglądom klasycznego keynesowstwa, które myśleli że w utrwalonym systemie kursów wymiennych jest możliwość rozłączenia gospodarstwa wewnętrznego z międzynarodowym.

4. Stworzenie warunków rynkowych dla wzrostu ogólnego dobrobytu

 

Teorii uczestnictwa w stosunkach rynkowych odpowiada myśl o tym, że uczestnicy polityki ekonomicznej nie mogą zrealizować postanowione cele w sensie teleologicznym, jednak z tego nie powinien wypływać nihilizm polityki ekonomicznej. Uczestnicy polityki ekonomicznej mogą dość wyraźnie, w ciągu długiego okresu wpływać na ogólne efekty gospodarcze za pomocą swojej potężnej siły jak i również za pomocą swoich możliwości do stworzenia instytucji, które zmieniają ogólne warunki i warunki handlu dla innych, a może nawet i dla wszystkich innych uczestników rynkowych. W postkeynesowstwie ograniczenia zarządzania, okazują się w znacznej mierze z niespójności świata realnego, który uniemożliwia obiektywną przewidywalność aktualnych procesów ekonomicznych i zamiast tego, związuje ich z konkretnymi działaniami ekonomicznych podmiotów i prawie niezależnych uczestników. W ten sposób Keynes sformułował znaną parabolę konkursu piękności, w którym uczestnicy nagradzają się za konkretne prognozy zwyciężczyni. W takim wypadku, koniecznie jest przy możliwości nie wybierać tą uczestniczkę, którą sam uważasz za najsympatyczniejszą, a spróbować wyjątkowo ocenić, za którą uczestniczkę zagłosuje większość. Przy czym, należy koniecznie uwzględniać, że wszystkie inne przewidywania będą formułowane jednakowo pod takim samym kątem. Ten przykład powinien pokazać, że ludzkie działania, zwłaszcza w ekonomicznych pytaniach, są ściśle powiązane, czyli zależą nie tylko jedna od drugiej ale i od możliwych działań innych uczestników rynku. Właśnie dlatego bardzo ciężko jest przewidzieć, że uczestnicy polityki ekonomicznej przez zewnętrzną ingerencję na tyle ograniczają ilość alternatywnych działań albo podwyższają wiarygodność wyboru pewnych alternatyw działań, że subiektywne prognozy stają się możliwymi, a wolność wyboru stanie się wiarygodną. W przykładzie konkursu piękności mogły by pomóc ustalone ideały piękności.

. Uczestnicy polityki ekonomicznej z jednej strony działają w specyficznych warunkach rynkowych, na które często wpływają polityczne i kulturalne czynniki nie poddające się krótkoterminowej ingerencji, na przykład światowe efekty ekonomiczne lub ponadnarodowe instytucje, takie jak systemy kursów wymiennych albo architektura światowych finansów, a także warunki nasycania rynku albo nawet indywidualistyczne główne dyspozycje podmiotów ekonomicznych, które można scharakteryzować "indywidualistycznymi" lub "kolektywistycznymi". Z innej strony, uczestnicy polityki ekonomicznej mogą próbować osiągnąć za pomocą własnych działań - uczestnictwa w stosunkach rynkowych, ustaleniu praw albo stworzeniu instytucji - tak wpłynąć na warunki rynku, żeby pożądany cel(na przykład pełne zatrudnienie, stabilizowanie cen lub pełne zatrudnienie przy stabilizowaniu cen) okazywał się osiągalnym. Ponieważ nadaliśmy warunkom rynkowym taki czynnik jak trwałość, takie ingerencje do ekonomicznej polityki potrzebują w średnio- albo długoterminowej perspektywie, ciągłości i planowania.

W postkeynesowstwie uczestnik ekonomicznej polityki w żadnym wypadku nie jest egzogeniczny, oddzielony czynnik, który może wtrącać się do ekonomicznych procesów wyjątkowo w celu usunięcia wad rynku i ustalenia celów podczas tych napraw, a istotny uczestnik stosunków rynkowych, który uważa siebie konfrontowanym przez ograniczenie racjonalnych, regulujących działań podmiotów ekonomicznych w pieniężnej gospodarce, co charakteryzuje się nieokreślonością, stara się skierować efekty rynkowej gospodarki w wymaganym niezbędnym kierunku praktycznie z endogennej pozycji. Konieczne rozłączenie podmiotów kierowania(uczestników ekonomicznej polityki) i obiektów kierowania(uczestników rynku) dla ustalenia celów i środków oczywiście się anuluje.

Teleologiczna działalność jest na tyle niemożliwa dla uczestnika ekonomicznej polityki jak i dla innych ekonomicznych podmiotów, ponieważ niema  niezbędnego dla tego warunku obiektywnie znanego świata w systemie poglądów teorii uczestnictwa w stosunkach rynkowych - więc, uczestnikowi ekonomicznej polityki zostaje mimo tego, że on niewątpliwie również prześladuje cele, tylko działać według norm.

5. Zakresy interwencji

 

Rozpatrzyliśmy dwa różne teoretyczne modele działalności ekonomicznej polityki i odpowiednio do tego, możemy wskazać zakresy interwencji. W dowolnym przypadku staje się oczywistym, że obiektywnie sformułowanej, neutralnej ekonomicznej polityki istnieć nie może: ekonomiczna polityka może rozumieć się jak balansowanie między istniejącym i pożądanym. Jak zobaczyliśmy, istnieją jednocześnie rozbieżności w teoretycznym nasycaniu "pożądanego"(ogólnej równowagi rynku) i "istniejącego"(wad rynku). Więc nie może być "prawidłowej" albo "nieprawidłowej" ekonomicznej polityki, a istnieje postkeynesowska i neoklasyczna(w zależności od paradygmatu) lub socjaldemokratyczna i neoliberalna ekonomiczna polityka(zależnie od ustalonych celi) albo współczesna i niewspółczesna ekonomiczna polityka (zależnie od zastosowanych instrumentów). Gerhard Schröder, będąc przedstawicielem do spraw ekonomicznej polityki Socjaldemokratycznej partii Niemiec, stwierdził, że socjaldemokratycznej ekonomicznej polityki więcej już nie istnieje, a istnieje tylko współczesna i niewspółczesna ekonomiczna polityka. Takie twierdzenie jest dwukrotnie nieprawidłowe: ekonomiczna polityka nie może być orientowana na racjonalne cele, a Socjaldemokratycznej partii było by niekorzystnie wypierać się własnych normatywnych poglądów. W każdym przypadku, jeśli jest osiągnięta jedność w ustaleniu celów i paradygmatów, które leżą w podstawie celów, wybór instrumentów może być "prawidłowy" lub "nieprawidłowy", "współczesny" lub "niewspółczesny".

 

Dalej chcieliśmy by przydzielić więcej uwagi rozmaitym koncepcjom ekonomicznej polityki, które pochodzą od różnych paradygmatów albo prześladują różne normatywne cele(ideologie). Przed tym krótko sklasyfikujemy potrzeby i zakresy interwencji. Neoklasyczna teoria dezorganizacji rynku powinna wychodzić z funkcji rynku, w tym czasie jak postkeynesowska teoria uczestnictwa w stosunkach rynkowych stawia w centrum badanie warunków rynku. Można wyodrębnić następne funkcje rynku i ich zakresy stosowania :

 

- Funkcja likwidacji rynku : Rynkowa koordynacja powinna pozwalać  uzgodnienie między popytem i podażą, i w ten sposób zabezpieczyć płynność pojedynczych rynków, a także wszystkich rynków(w całości). W razie wad rynkowych polityka stabilizowania lub deregulacji może stać się konieczną po to, żeby uprzedzić dezorganizację rynku. Polityka stabilizacyjna jest niezbędna, jeśli grozi likwidacja rynku w krótkich terminach. Polityka deregulacji jest niezbędna, jeśli mają miejsce strukturalne wady rynku.

  - Funkcja normalizacji dochodów : Doskonałe rynki charakteryzują się tym, że ceny wyjątkowo pokrywają ostateczne wydatki, czyli nie zabezpieczają żadnego dochodu jak wynagrodzenie za czynniki produkcji(nieobecność korzyści w rynkowej równowadze). Jeśli na rynku osiąga się norma dochodu wyższa za średnią, od razu powinna odbyć się realokacja czynników produkcji. Koniecznym warunkiem dla wykonania tej funkcji jest istnienie i zapewnienie konkurencji lub kontrola i skrócenie pozycji kierowania rynkiem za pomocą konkurencyjnej polityki

- Funkcja erozji przewag : Doskonała konkurencja nie pozwala na to, żeby jeden uczestnik rynku - czy to nabywca czy sprzedawca, producent albo konsument - otrzymał przewagę w tym sensie, że on może ustalać ceny lub objętość produkcji poza zasięgiem równowagi. Tu obecność i zapewnienie konkurencji za pomocą kontroli nad konkurencją i konkurencyjnej polityki są również niezbędnymi przesłankami dla wykonania tej rynkowej funkcji.

- Funkcja wprowadzenia innowacji : Rynki zazwyczaj odzwierciedlają  się jako struktury statystyczne. Lecz naprawdę konkurencja wymaga stałych innowacji produktów i procesów. Kiedy wynalazki stają się nowymi produktami albo technologiami produkcji(innowacjami), oni zaspokajają potrzeby uczestników rynku lepiej, niżeli poprzednie produkty(inaczej oni by nie weszli na rynek) lub obniżają koszty produkcji w porównaniu do poprzednich procesów produkcyjnych. Konkurencja za optymalne rozmieszczenie zasobów, zmusza innych uczestników rynku również przyjąć produkcję tych nowych towarów lub zaprowadzić nowe procesy produkcji. Innowacje rozpowszechniają się bardzo szybko, jeśli oni nie są obronione patentami. Z innej strony, innowacje są często związane z wysokimi kosztami(na przykład naukowo--badawcze prace), jednak oczekiwania otrzymać wysoki dochód nie zawsze usprawiedliwiają się. Regulacja patentowa, a także industrialno-polityczne zarządzanie(na przykład za pomocą stymulacji naukowo--badawczej pracy lub za pomocą strategicznej kooperacji przedsiębiorstw) mogą zmniejszyć koszty lub zabezpieczyć indywidualistyczne planowanie. 

- Funkcja generacji dochodów : Niewątpliwie, otrzymanie dochodu jest główną funkcją rynków w gospodarkach narodowych, założonych na podziale pracy. Jednak tą funkcję rynku mogą wykorzystywać tylko uczestnicy stosunków rynkowych. Więc, socjalna polityka i polityka podziału powinna stosować się tam, gdzie człowiek nie jest w stanie sprzedać towary, usługi lub siłę roboczą na rynku w ten sposób, żeby gwarantować oczekiwany od społeczeństwa minimalny poziom życia.

 

 

Funkcje rynku, warunki rynkowe ta interwencja

Potrzeba w interwencji	Funkcja rynku (neoklasyczna)	Zakresy interwencji	Funkcja polityczna
Obecna polityka/ Polityka strukturalna	Funkcja eliminacji rynku	Polityka stabilizacyjna/ Polityka deregulacji	Funkcja stabilizacyjna/ Funkcja alokacyjna
Polityka strukturalna	Funkcja normalizacji dochodów	Polityka konkurencji	Funkcja alokacyjna
Polityka strukturalna	Funkcja erozji przewag	Polityka konkurencji	Funkcja alokacyjna
Obecna polityka	Funkcja wprowadzenia innowacji	Polityka przemysłowa	Funkcja alokacyjna
Obecna polityka	Funkcja generacji dochodów	Polityka podziału zasobów/ Polityka społeczna	Funkcja dystrybucyjna
	Warunki rynkowe
Polityka strukturalna	Zmienność wartości/ Niepewność	Formacja instytucji	Funkcja stabilizacyjna
Obecna polityka	Zarządzanie zasobami / Bezrobocie	Polityka stabilizacyjna	Funkcja stabilizacyjna