Автор: Пользователь скрыл имя, 25 Марта 2013 в 22:05, реферат
У сённяшні час актуальнасць вывучэння народных рамёстваў і промыслаў павышаецца паралельна з павышэннем цікавасці да Беларусі і беларусаў, іх ідэнтычнасці. Вядома ж, што народныя промыслы, народная творчасць маюць некаторую перавагу перад іншымі відамі мастацкай дзейнасці – яна шырокадаступная, адкрытая, створаная чалавекам для чалавека, звыклая для яго. Важна зараз не згубіць гэтую тонкую павуцінку паміж намі, сучаснымі людзьмі, і нашай гісторыяй, павуцінку народнай творчасці, народных рамёстваў. Нацыянальная культура кожнай краіны пачынаецца з народнага мастацтва, бярэ з яе самае лепшае для свайго развіцця. Таму вялікі сэнс закладзены у ідэі не проста захавання і развіцця народнага мастацтва, але і рацыянальнага асэнсавання яе стану, традыцый, алгарытмаў развіцця і магчымасцяў, звязаныя з вывучэннем гэтай значнай часткі нашай гісторыі.
1 Уводзены
2 Гісторыя
2.1 Утварэнне княства
2.2 Адасабленне княства
2.3 Праўленне Усяслава
2.4 Распад княства на надзелы
2.5 Высылка полацкіх князёў у Візантыю
2.6 Аднаўленне незалежнасці Полацкага княтсва
2.7 Страта зямель у Лівоніі
2.8 Барацьба за Полацк у першай палове ХІІІ стагоддзя
2.9 Уключэнне Полацка у Вялікае княства Літоўскае
3 Надзелы Полацкай зямлі
4 Літаратура
Такім чынам, валодання Полацка ў нізоўях Заходняй Дзвіны захапілі нямецкія крыжакі.
У справы Полацка сталі ўмешвацца, акрамя Смаляны, Чарнігаў, Ноўгарад, літва і немцы. У палітычнай барацьбе ў выніку перамаглі прыхільнікі літоўскіх феадалаў.
Каля 1215 у Полацку сеў князь Барыс Усяславіч з Друцкай лініі. Няздольнасць князя Барыса стрымаць наступ літвы, аб якім ёсць звесткі ў польскага храніста М. Стрыйкоўскага, чые крыніцы вывучаны недастаткова, а таксама страта ўплыву ў землях латышоў, прывялі да бунту палачан, адлюстраванага ў заблытанай «Аповесці пра Святохну». Гэтым скарысталіся смаленскія князі. 17 Студзень 1222 смаленскі князь Мсціслаў Давыдавіч захапіў Полацк і пасадзіў там свайго пляменніка Святаслава Мсціславіча, сына тагачаснага кіеўскага князя. Але каля 1232 у Полацку зноў сеў прадстаўнік Віцебскай лініі - Брачыслаў. Ён быў апошнім прадстаўніком дынастыі Рурыкавічаў ў Полацкім княстве. У рускіх летапісах ён згадваецца ў 1239 годзе, калі на яго дачкі Васілісе (у хрышчэнні Аляксандры) ажаніўся будучы вялікі князь Уладзімірскі Аляксандр Неўскі.
У «Хроніцы Быхаўца», пад 1190 годам прыведзена легенда пра тое, што літоўскі князь Мінгайлам заваяваў Полацк і аддаў горад свайму сыну Гинвилу, які прыняў у праваслаўі імя Барыс. Аднак гістарычнай глебы пад сабой гэтая легенда не мае.
З пачатку 1240-х гадоў на княжым троне ў Полацку ўсё часцей аказваліся князі з імёнамі літоўскага паходжання. Каля 1248 вялікі князь літоўскі Міндоўг зацвердзіў Товцівіла полацкім князем, але неўзабаве пазбавіў яго княжацкай улады. Пасля прымірэння з Міндоўгам ў 1253 годзе Товцівіл вярнуўся ў Полацк. Ён прыняў удзел разам с ноўгарадцамі і пскавічамі у паходзе на Юр'еў. Ў 1263 годзе Товцівіл быў забіты князем Трайнатам падчас ўсобіцы ў Літве, якая выбухнула пасля забойства Міндоўга. У Полацку апынуўся Нальшанскі князь Гердэнь. Аднак у 1267 годзе Гердэнь быў забіты.
Невядома, хто кіраваў у княстве пасля гібелі Гердэня. Магчыма гэта быў віцебскі князь Ізяслаў, згадваны ў адной з грамат пад 1265 як князь полацкі. В1270-1280-х гадах полацкім князем быў Канстанцін. Па булы Папы Клімента V ад 19 ліпеня 1310, не маючы нашчадкаў, Канстанцін пакінуў княства рыжскаму арцыбіскупу. Аднак У 1307 годзе войскі вялікага князя Віценя, па просьбе палачан, выцесніла з горада рыцараў. Праз некаторы час, каб не пагаршаць адносін з біскупам, вялікі князь літоўскі выкупіў ў яго права на Полацк. З гэтага часу ў Полацку сядзеў брат Віценя Воін, а затым сын Воіна - Любарт, які загінуў у адной з сутычак з рыцарамі.
Пасля гібелі Любарта Полацк атрымаў старэйшы сын Альгерда - Андрэй. Андрэй удзельнічаў у некалькіх паходах супраць Ордэна, але пасля смерці бацькі ў жніўні 1377 быў вымушаны бегчы ў Пскоў. Новы вялікі князь Літоўскі Ягайла аддаў Полацк свайму роднаму брату, Скіргайла, які прыняў у праваслаўі імя Іван. У 1386 Скіргайла быў прызначаны намеснікам Ягайлы (які стаў каралём Польшчы пад імем Уладзіслаў II) у Літве, а ў Полацку зноў сеў Андрэй Альгердавіч. Пазней Андрэй выступіў супраць Крэўскай уніі ў саюзе з Ордэнам і Смаленскім княствам, але быў разбіты Скіргайлу і трапіў у палон.
Скіргайла Альгердавіч - апошні фармальна самастойны полацкі князь. З 1392 года Полацкае княства стала адміністрацыйнай адзінкай у складзе Вялікага княства Літоўскага, які кіраваў намеснікамі. У 1504 княства пераўтворана ў Полацкае ваяводства.
Надзелы Полацкай зямлі
Літаратура: