Развитие теории фирмы в экономической науке

Прычыны падзелау Рэчы Паспалітай заключаліся, перш за усё, ва унутрыпалітычным становішчы самой дхяржавы. Яно характарызавалася як палітычны крызіс, або бязладдзе. Гэты стан быу вынікам злоужывання шляхецкімі вольнасцямі. На пасяджэннях сойма яшчэ с другой паловы 16ст. дзейнічала права “ліберуем вета” (ад лаціескага “не дазваляю”). Згодна з ім, калі хоць адзін дэпутат сойма выступай супраць, то рашэнне не прымалася, а пасяджэнне сойма спынялася. Аднагалоссе было галоунай умовай прыняцця пастановы сойма. У выніку абсалютная большасць соймау была сарвана. Такім чынам, бязладдзю у Рэчы Паспалітай спряла тое, што значная частка шляхты лічыла права “ліберуем вета” сведчаннем сваёй шляхецкай вольнасці і выкарыстоувала яго на практыцы для адхілення (непрыняцця) непажаданных пастаноу.Унутрыпалітычнае становішча ускладнялася знешнепалітычнымі абставінамі, звязанымі у пачатку 18ст. з баявымі дзеяннямі у гады Пауночнай ваййны. Рэч Паспалітая стала “заезным дваром” і карчмой для іншаземных войскау. Такое становішча дазваляла суседнім дзяржавам умешвацца ва унутранныя справы Рэчы Паспалітай. Такім чынам, палітычная анархія (бязладдзе) унутры краіны, адсутнасць моцнай цэнтральнай улады у асобе караля (яго пасада была выбарнай і цалкам залежала ад вольнасцей магнатай і шляхты), а таксама умяшанне ва унутранныя справы з боку суседніх дзяржау прывялі да тэрытарыяльных паддзелау Рэчы Паспалітай. З другой паловы 18ст. быу здзейснены цэлы шэраг рэформау, накіраванных на узмацненне Рэчы Паспалітай. У эканамічнай галіне пэуны поспех мелі рэформы А. Тызенгауза, дзякуючы якім пачала замацоувацца такая форма прамысловай вытворчасці, як мануфактура. У галіне асветы пачаткам рэформы стала дзейнасць Адукацыйнай камісіі, арганізаванай у 1773г., па адкрыцці школ сярэдняй ступені. У палітычнай галіне права “ліберуем вета” было часткова абмежавана (канчаткова адменена толькі у 1791г.). Спробы абмежаваць уладу магнатау прывялі да праяу нездаволенасці з іх боку. Міжусобная барацьба магнатау ускладнілілася нездаволенасцю шматлікай шляхты каталіцкага веравызнання, якая была ураунавана у павах з некатолікамі – праваслаунымі і пратэстантамі, якіх называлі дысідэнтамі. Супярэчнасці паміж католікамі і некатолікамі выкарысталі суседнія дзяржавы.