Орыс философиясы

Владимир Сергеевич  Соловьев (1853-1900) - Римдік басқарудағы бүкіләлемдік теократияны қолдады. Самодержавиелік Ресейдің қатысуымен теократияныұйымдастыруда, оның әлеуметтік құрылымында үш элементті көрсеткен: священиктер(құдайлық бөлік), князьдер мен бастықтар (белсенді адамдық бөлік), жердегі халық (белсенді емес адамдық бөлік). Мұндай бөлу тарихи үрдістің қажеттілігінен туады және теократиялық қоғамның органикалық түрін құрайды. Халықты жеке басқарушылардың қажеттілігі бұқара халықтың белсенді емес мінез-құлқынан туындаған деп есептеген.

Әлеуметтік христиандық және христиандық саясат тақырыбын талқылауда да өз үлесін қосқан. B.C.Соловьев пікірінше, нағыз христиандық - қоғамдық болуы қажет, жеке адамдардың жандарын сақтаумен қатар әлеуметтік белсенділікті, әлеуметтік реформаларды талап етеді. Саяси ұйым оның түсінігінде табиғи-адамзаттық іс, өмірге ағза тәрізді қажеттілік. Бұл жерде христиандық мемлекет пен христиандық саясаттың мәні аса зор деп көрсеткен. Мемлекеттің қорғау міндеттерінен басқа, христиандық мемлекеттің прогресшіл міндеті - өмір сүрудің жағдайларын жақсарту. Нағыз үдемелі дамудың ережесі: мемлекеттің адамның ішкі дүниесін тарылтпауы.^[1

Бердяев Николай  Александрович (1874-1948) - орыс философы, экзистенциалист.Оның философиясының негізі - еркіндік. Еркіндікпен бір қатарда шығармашылық, тұлға, рух, Құдай ұғымдары тұрады.^[1] Бердяев ұлт пен мәдениет, мөдениеттегі жалпыадамзаттық және ұлттық бастаулар, мәдениет және өркениет, соғыс сияқты" бегейлі мөселелерді талқылауға көп көңіл бөлді. Орыс рухы туралы пайымдауларында Бердяев орыс pухының пейзажы" орыс жерінің "пейзажына" сәйкес келеді - деді. Сонымен бірге, Бердяев орыс халқына тән бюрократгық орталықтандырылған билікгі жақтау, саяси өмірдегі стихия мен иррационалдылық, ұйымдастыруға әлсіздік сияқты ділдік белгілерді атап өтгі. "Орыс халқыңда, - деді Бердяев, - кез келген мәдениетке, тұлғалық бастауларға, оның құқықтары мен абыройлығына, барлық құндылықтарға қарсы мистикалық толассыз қарсы әрекет бар . Жалпы орыс мәдениетіне, оның пікірі бойынша амбиваленттік тән. Бердяев орыс халқындағы мейірімділікті, тынымсыз адамгершілікті жоғары бағалады. Сондықтан 1917 жылдан кейін рухани мәдениетті талкаңдау ұзаққа созыла алмады, түбіңде мәңгі рухани күш қайтадан құдіретіне енеді, - деді. Басқа да орыс философтары сияқты Бердяев "мәдениет" және өркениет ұғымдарын бір-бірінее ажырта қарастырады. ^[2]