Қазақстан соғыстан кейінгі жылдары

       КСРО Жоғарғы Кеңесінің 1957 жылғы  мамыр айындағы сессиясы Н.С.Хрущевтің  баяндамасы бойынша «Өнеркәсіп  пен құрылысты басқару ісін  ұйымдастыруды одан әрі жетілдіру туралы заң қабылдады, осыған орай экономиканы басқаруда реформа жүргізілді. Бұрынғы салалық министрліктер мен ведомстволардың көпшілігі таратылды». Өнеркәсіп пен құрылысты басқару ісінің негізіне территориялық принцип алынды. Экономикалық әкімшілік аудандарда халық шаруашылығы кеңестері (совнархоздар) құрылды, өнеркәсіп пен құрылысқа тікелей осылар (совнархоздар) басшылық етті. Сөйтіп, реформа негізінде 1) экономикалық әкімшілік аудандар ұйымдастырылды, 2) бұрынғы салалық министрліктері мен ведомстволардың орнына халық шаруашылығы кеңестері ұйымдастырылды. Сонымен баскарудың екі түрін көруге болады.  

1. Орталықтандырылған  басқару Территиориялық басқару 

2. Салалық  халық шаруашылық министрлік  Кеңестері  

     1957 жылғы реформаның кемшіліктері :  

  1957 жылдан бастап аумақтық принциптер негізінде экономикаға басшылық ету ісін қайта құру ойдағыдай нәтижелер бермеді. Керісінше, 1) экономиканың жекелеген салаларына тұтастай басшылық жасауға мүмкіндік болмады, 2) жекелеген салаларды техникалық жағынан қайта жабдықтау ісіне нұқсан келтірді, 3) өндіруші мен тұтынушы арасында бұрыннан орын алған қатынастар өзгеріссіз қалды, 4) бұрын кәсіпорындар министрліктер тарарапынан бақылауда болса, енді оларды халық шаруашылық кеңестері жүргізетін болды, 5) экономикалық тетіктер дұрыс жұмыс істемеді. Қазақстан коммунистік партиясының съездері мен пленумдарында кәсіпорын жетекшілері жүзеге асырылып жатқан экономикалық реформалардың тиімсіздігін ашық айтып жүрді.  

       Сәтсіздіктер күйгеліктік туғызды,  экономиканы басқаруда ғылымға негізделмеген ойластырмай жасалған субъективтік шешімдерге жол берілді. Мұндай шешімдер көп жағдайда Н.С.Хрущевтің жеке басымен байланысты болды. 1962 жылы Қазақстанда халық шаруашылығын ірілендіру мақсатында реформа жасалды: партия орындары өндірістік белгі бойынша қайта құрылды. Олар өнеркәсіптік және ауылшаруашылық партия үйымдары болып бөлінді.  

  Сөйтіп, жасалған реформалар басқару аппаратындағы абдыраушылықты, бесжылдық жоспардың орындалуындағы іркілістерді туғызды. 1956-1960 жылдарға арналған (6-шы) бесжылдық жоспар 1959-1965 жылдарға арналған жетіжылдық жоспармен ауыстырылды. Жан басына шаққанда өнім өндіруден дамыған капиталистік елдерді ең қысқа мерзімде қуып жетіп, басып озу міндеті қойылды.  

     Ауыл  шаруашылығы  

  1953 жылғы қыркүйекте болып өткен КОКП-ның ОК Пленумы ауылшаруашылығында орын алған жағдайға талдау жасап, оның даму болашағын анықтады. Мемлекет тарапынан ауыл шаруашылық саласына көп көңіл бөліне бастады. Колхоздарға біраз дербестік берілді, ауыл-село еңбеккерлерінің өнім өндіруге деген материалдық ынталылығы арттырылды, ауыл шаруашылық өнімін дайындау және сатып алу бағасы көтерілді, аграрлық секторды техникамен жабдықтау біршама жақсарды, онда электр қуаты кеңірек қолданатын болды, колхоздар мемлекетке төлеуге тиісті қарыздарынан босатылды. Бірақ елде қалыптасқан басқару жүйесі ауыл шаруашылығының дамуын экстенсивті жолмен жүргізе берді.  

  Азық-түлік тапшылығын шешу, астық өндіруді арттыру мақсатында тың және тыңайған жерлерді идеясы пайда болды.  

1954 жылы  қантарда болып өткен Қазақстан Компартиясының VII съезінде Қазақстан Компартиясы ОК-нің бірінші хатшысы Ж.Шаяхметов (1948-1954 жж.) қызметінен босатылды. Бірінші хатшылыққа– П.Пономаренко (1954-1956 жж.), екінші хатшылыққа – Л.И. Брежнев (1955-1956 жж.) сайланды.  

      1954 жылғы қантар-наурыз – КОКП  ОК-нің Пленумы «Елімізде астық  өндіруді одан әрі арттыру,  тың және тыңайған жерлерді  игеру туралы» қаулы қабылдады.  Тың жерлер игерілетін аймақтар: Қазақстан, Сібір, Урал, Солтүстік  Кавказ, Есіл бөйы. 1954-1955 жылдары 1 млрд. 200 млн. пұт астық алу белгіленді. Қазақстандағы тың жерлерді игеретін аудандар: Көкшетау, Акмола, Солтүстік Қазақстан, Қостанай, Төрғай, Павлодар облыстары.  

  Тың игеруге басқа республикалардан адамдар көшіріліп әкелініп, оларға көптеген жеңілдектер жасалды: дүние-мүлкімен тегін көшірілді, әр отбасына 500-1000 сом мөлшерінде бір реттік көмек көрсетілді, 10 жылдық мерзімге үй салу үшін 10 мың сом несие берілді, оның 35%-н мемлекет төледі. Бұдан басқа да материалдық, азық-түлік т.б. көмектер берілді. Тың игеруге келгендер ауылшаруашылық салығынан босатылды.  

     1954-1959 жылдары тың және тыңайған  жерлерді игеруге 20 млрд. сом жұмсалды. 1954-1962 жылдары республикаға 2 млн.-ға  жуық тың көтерушілер келді,  оның ішінде механизаторлар мен  партия, кеңес, ауыл шаруашылығы мамындарының саны 600 мыңнан асты.  

  1954 жылы Кеңес Одағында 13,4 млн. гектар жаңа жер, оның ішінде Қазақстанда 6,5 млн. гектар жер игерілді. 1956 жылға қарай КСРО-да егістік көлемін 28-30 млн. гектарға жеткізу көзделді. Тың жерлерді игеру ісі ерекше қарқыкмен, асығыс түрде жүргізілді. 1955 ж. 9,4 млн. гектар жер жыртылды. Ал жоспар бойынша 7,5 млн. гектар болатын.  

     Тың игерудің пайдасы. Тың игеру Қазақстанда  ерекше қарқынмен жүргізілді;  

1) Тың  игеру жылдары Қазақстанда 25 млн.га  жер игерілді. (Одақ бойынша 41 млн.га).

2) Қазақстанда  егістік жерлердің көлемі артты. 

3) Астық  өндіру көлемі жағынан Қазақстан  одақта 2-орынға шықты. Соның арқасында  Қазақстан Орта Азия мен Сібірді,  Оралды астықпен қамтамасыз етті.

4) Тың  игеру жылдарында Қазақстан көп ұлтты республикаға айналды.

5) Экономиканың  басқа салаларының дамуына әсер  етті.

6) Қазақстан  жерінде көптеген тұрғын үйлер,  құрылыстар, мәдени объектілер салынды.  Он мыңдаған шақырым жолдар  төселді. 

7) Жүздеген  совхоздар құрылды, (1954 ж. 120-дан астам) елді мекендер көбейді.

8) Халықты  азық-түлікпен қамтамасыз ету  біршама жақсарды.  

     Тың игерудің салдары : Көптеген жылдар бойы тың жерлерді игеру партия көрегендігі, мемлекет жеңісі ретінде дәріптеліп келді. Ал оның көлеңкелі жағы туралы ештеңе айтылмады және айтылуы да мүмкін болмады.  

  Ең алдымен Қазақстанға келген тың көтерушілер арасында арамтамақтар мен қылмыскерлер де болды. 1954-1955 жылдарда Қазақстанға келген 650 мың тың игерушінің 150 мыңы ғана механизаторлар болды. Нәтижесінде, көптеген тәртіп бұзұшылдықтар, қылмыстар болып тұрды.  

1) Тың  игеруге байланысты жайылымдар  мен жем-шөп дайындайтын алқаптардың  көлемі тарылды. 

2) Мал  шаруашылығының дамуы артта қалды.  Мал шаруашылығының азаюына байланысты  ет, сүт өнімдерінің көлемі де азайды.

3) 1956 жылы  Отанға тапсырылған млрд. пұт  Қазақстан астығы уақытында жиналмай  қар астында қалды, біразы іріп-шіріп  кетті. 

4) Сырттан  келген мамандардың тұрақтамауы  жаппай етек алды.

5) Сырттан  келушілер көп болып, қазақтар  ата қонысында азшылыққа айналды: 1954-1962 жылдыры 2 млн. адам келді. Қазақтар республика тұрғындарының үштен бірінен де аз болды. Мысалы, 1897 жылы - 85%-н болса, 1962 жылы - 29%-ғана болды.

6) Ауылшаруашылық  өндірісі мен халық санының  өсуінен тұрғын үй салу қырқыны және мәдени-тұрмыстық қызмет көрсету артта қалды.

7) Экологиялық  жағдай күрт нашарлады. Аса  көп территория жыртылып, нәтижесінде  көп жерлер тіршілікке жарамсыз  болып қалды. Топырақ эрозияға  ұшырап, жердің құнарлылығы азайды.

8) Қазақ  халқының ұлттық ерекшеліктері аяққа тапталды. Тың игерушілер арасында қазақ халқының ұлттық намысын қорлайтын теріс пікірлер тарады.

9) Тың  игеру жылдары қазақ халқының  салт-дәстүрлері, мәдениеті, ұлттық  руханияттары ескерілмеді. 

10) Қазақ  мектептері, балабақшалар, қазақ тіліндегі газет-журналдар азайды. Қазақ тілінің қолдану аясы тарылды. Осының барлығы қазақ халқының бір бөлігінің өз ана тілін ұмытуына әкеп соғып, халықтың ерекшеліктері, ұлттық намысы біртіндеп жоғала берді. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Падаланылған әдебиеттер:

1. Қазақстан тарихы. Көне заманнан бүгінге дейін.Төрт томдық 1т. Алматы 1996ж
2. Қазақстан тарихы.Очерктер Алматы 1993ж
3. Қозыбаев И.М. Историческая наука Казахстана Алматы 1992