Тэма Радзiмы у паэзii А.Разанава

метафарычнасцю.

Радыёжурналiст БАРЫС ЖАНЧАК па роду сваёй прафесii штодзённа сутыкаецца з

непрадбачнымi, часамi тупiковымi сiтуацыямi нашага жыцця. Уменне убачыць

сутнасць з'явы, адабраць з мноства фактау i падзей самае галоунае - вось

характэрная прыкмета яго творчасцi. Вялiкую увагу надае паэт пошуку

адметных мастацкiх сродкау, нетрадыцыйнай стылiстыцы.

Спасцiгнуць карэннi роднасцi, зразумець, куды i як расце i галiнiцца дрэва

чалавечае, спрабуе паэтэса ЗIНАIДА ДУДЗЮК. Яе творчае крэда - стрыманасць,

лаканiчнасць, iмкненне да важкасцi слова.

У зборнiку МАР'ЯНА ДУКСЫ «Горн прiмiрэння» есць самыя розныя акцэнты :

барацьба дабра са злом, кахання i уражды, лес роднай мовы i культуры.

Многiя вершы уключаюць у сябе элегiчна-фiласофскiя роздумы аб жыццi,

хуткацечнасцi часу, асмысляюць чалавечыя пакуты i радасцi, страты i

падзеi.

ЛЕАНIД ДРАНЬКО-МАЙСЮК як паэт - эгаiст у той меры, у якой гэта неабходна.

Каб з гранiчнай шчырасцю заявiць свету аб сябе. Аутар сцьвярджае, што

паэзiя пачынаецца з адчаю, вiдавочнага цi сцiхаванага, калi паэт

пераконваецца у дасканаласцi сусвету, адчуваючы сваю недасканаласць.

Гэтага адчування, дарэчы, дастаткова, - вядома, пры умове, што яно

непадманнае, - каб паэт не памёр як паэт. Ен гiне толькi тады, калi

абрастае мускуламi бяздумнага аптымiзму, калi усе у iм i вакол яго

страчвае межы. Бязмежнае павiнна быць падпарадкавана эстэтычнай раунавазе.

Паэт пра гэта дбае гэтаксама, як дбае пра аловак i паперу на сваiм стале.

Ен можа геданiстычна ставiцца да вiна, але да слова адносiны яго заусёды

аскетычныя, бо лiшняе слова стращней, чым лiшнi келiх.

Забыццю сваёй нацыi i свайму забыццю паэт можа супрацьпаставiць паэзiю, у

якой iнтэлект i душа не супярэчаць адно аднаму.

МIХАIЛ АНЕМПАДЫСТАУ - даволi малады паэт. Яго вершы апiсваюць жыццё,

чалавечыя пачуццi. Вершы паэта нярэдка выкарыстоуваюцца у песнях

беларускiх музыкантау. Яго апошнi зборнiк "Атэкстацыi" як раз з'яуляецца

зборнiкам тых вершау, якiя сталi песнямi.